در طی بیش از دو و
نیم سال گذشته در روزهای دوشنبه، با شهدای مجموعه سلامت فارس در طول سال های دفاع
مقدس که در کنار خدمات پشتیبانی در جبهه های حق علیه باطل و خدمت به رزمندگان غیور
میهن در بهداری ها و بیمارستان های صحرایی، شهدای گرانقدری را به این انقلاب تقدیم
کرده اند، آشنا شدیم.

در طول این مدت، بخش
«همراه با شهدا» با معرفی شهدای استان فارس، شهدای مدافع حرم و
شهدای مدافع سلامت استان فارس ادامه داشته است که در این مطلب نیز با شهید «محبوب
زینلی»، از شهدای مدافع سلامت استان فارس آشنا می شویم.

شهید محبوب زینلی

تاریخ
و محل تولد: 18/6/1348 شهرستان لار

تاریخ
و محل شهادت: 29/4/1399 شهرستان لار



دکتر «محبوب زینلی» در تاریخ 18شهریور ماه سال 1348 در شهرستان لار چشم به جهان گشود.
تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را در لار گذراند. در دوران جنگ تحمیلی و تجاوز
ناجوانمردانه رژیم بعثی به ایران، عرق میهن پرستی و عشق و علاقه شدیدش به حضرت امام
(ره)، در سال 1365 و در حالی که هنوز 17 سال بیشتر نداشت، با هدف خدمت به
میهن و به صورت داوطلبانه، رهسپار مناطق عملیاتی جنگ شد و به مدت 6 ماه در خط مقدم
جنگ حضور داشت.

پس از بازگشت از جبهه، بار دیگر تحصیلاتش
را ادامه داد و مدرک دیپلم خود را در رشته تجربی گرفت. در سال 1366 موفق شد در رشته علوم
‌آزمایشگاهی دانشگاه علوم پزشکی شیراز ادامه تحصیل دهد. شهید زینلی بعد از دریافت
مدرک کارشناسی اش به خدمت سربازی رفت.

دکتر زینلی از استعداد فوق ‌العاده ای
برخوردار بود که این موضوع همراه با عشق و علاقه فراوان به دانش اندوزی، او را بار
دیگر رهسپار سنگر علم کرده و بار دیگر با شرکت در آزمون سراسری، در سال 1372 در
رشته دندانپزشکی دانشگاه شهید بهشتی تهران پذیرفته شود. در طی این
سال ها بارها به عنوان دانشجوی برتر مورد تقدیر دانشگاه قرار گرفت. او همچنین به
دلیل علاقه فراوان به ورزش فوتبال، در تمام مقاطع تحصیلی عضو تیم منتخب فوتبال
آموزشگاهی، دانشجویی و شهرستان بود.

مرحوم دکتر زینلی که همیشه خدمت به
مردم را سرلوحه اقداماتش قرار داده بود، در سال 1378 به استخدام شبکه بهداشت و
درمان لارستان درآمد و همزمان در دانشکده لارستان نیز تدریس می کرد و با تاسیس یک
کلینیک دندانپزشکی، زمینه ساز کارآفرینی گروهی از همتایان، همکاران و دندانپزشکان
توانمند شد.

او همیشه به یاد آن دوران و از دست
دادن دوستان و همرزمان شهیدش غبطه می خورد و با اینکه بارها با موقعیت ‌های کاری و
زندگی مرفه در خارج از کشور مواجه شد؛ اما هرگز وطن خود را با نیت زندگی بهتر، ترک
نکرد.

شخصیت مقاوم دکتر زینلی انگیزه ‌بخش بسیاری
از جوانان تحصیل کرده و گره‌گشای بسیاری از مشکلات همشهریانش بود و برای کمک به
دیگران از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کرد. روحیه ورزشکاری، شوخ طبعی،
شاد زیستی، شجاعت، مردم‌داری، خوش‌اخلاقی و خیرخواهی او زبانزد خاص و عام بود و
آنچه او را از دیگران متمایز می ساخت، برخورد یکسان و محترمانه با همه‌ اقشار
جامعه بود.

در دوران همه گیری بیماری کرونا و
تعطیلی بسیاری از مشاغل، هرگز راضی به کاهش ساعت‌ کاری و یا مرخصی  نشد و معتقد بود مردم در هر زمانی به خدمات
دندانپزشکی نیاز دارند.

اما در تیر ماه سال 1399 شهید زینلی
در حین خدمت به بیماری کرونا مبتلا شد و به خاطر درگیری شدید ریه ها، در بیمارستان
امام رضا (ع) لار بستری شد و با وجود تلاش­های فراوان کادر درمان، در روز 29 ماه تیر
سال 1399 چشم از جهان فرو بست و به دیدار حق شتافت. او نخستین شهید مدافع سلامت
لارستان لقب گرفت.

شهید زینلی از زبان همسرش:

- خاطرات فراوانی از فداکاری های
همسرم به یاد دارم؛ ولی این خاطره برایم رنگ و بوی دیگری دارد. یکی از آشنایان ما
بعد از فوت همسرم می گفت: یک شب با دندان درد شدیدی به سراغم آمد؛ به طوری که نمی
توانستم با هیچ قرص مسکنی آرام بگیرم. سریع با دکتر زینلی تماس گرفتم و دکتر هم
بلافاصله در مطب حاضر شد تا روی دندانم کار کند. حدود ساعت 3 بعد از نیمه شب بود
که دکتر مشغول ترمیم دندانم شد و بعد از اتمام کار من به واسطه مواد بی حس کننده
تزریقی روی یونیت دندان پزشکی خوابم برد و زمانی به خودم آمدم و بلند شدم که ساعت هفت و 30 دقیقه صبح بود و متوجه شدم که دکتر زینلی هم روی صندلی کنار یونیت من تا صبح در مطب
خوابیده بود. خیلی ناراحت شدم که دکتر به خاطر من مجبور شده بود از خواب شبش بزند
و بعد هم تا صبح همان جا بماند. به نشانه اعتراض به دکتر زینلی گفتم: چرا مرا
بیدار نکردید؟ دکتر در جواب گفتند که بعد از این درد شدیدی که شما کشیدید و بعد
راحت به خواب رفتید، دلم نیامد که شما را بیدار کنم و این احساس همدردی دکتر با من
بیمار برایم واقعا جالب بود.

- در زمانی که همسرم به دلیل بیماری
کرونا در بیمارستان بستری بود، بسیاری از دوستان، آشنایان و حتی مردم شهر برای
شفای دکتر دست به دعا شده بودند. یک روز یادم هست که صبح زود می خواستم از در خانه
بیرون بیایم که چند نفر از کارگران شهرداری با لباس های نارنجی که بر تن داشتند
روبروی منزل ما نشسته بودند و گریه می کردند. با حالت ناراحت کننده ای که داشتند
می گفتند که: ما اینجا نشسته ایم و برای دکتر دعا می کنیم که زود خوب شود و
برگردد. ما از آقای دکتر محبت و خوبی های بسیاری دیده ایم.